Preminuo poznati subotički novinar Živojin Inić

Bio je višedecenijski novinar-urednik i voditelj u Radio Subotici, te dopisnik Sportskog žurnala, Dnevnika, Politike, Sporta, Tempa, zagrebačkog Večernjeg lista i Vjesnika.

Slušaoci Radio Subotice pamte ga po emisiji "Sportski džep" (kasnije "Eho sport"), te "Zapisima" u kojima se jednom nedeljno osvrtao na političke prilike. Zapise je kasnije objavio u knjizi "Valter brani Suboticu".

Kao urednik sportskog programa Radio Subotice ušao je u istoriju radio-difuzije kao jedan od novinara koji je prvi put uživo prenosio u celosti jedan bokserski i jedan odbojkaški meč, a organizovao je niz manifestacija i sportskih susreta. 

Susretom fudbalskih veterana Jugoslavije i Mađarske, finalista Olimpijskih igara u Helsinkiju 1952. godine, Radio Subotica je ostvarila jedinstven podvig dovevši na Gradski stadion blizu 20.000 navijača. Time je ujedno proslavljen i ulazak Spartaka u Prvu saveznu ligu.

Kao sportski radnik, bio je direktor fudbalskog kluba Spartak u dva mandata. S posebnim ponosom je isticao čast koja mu je dodeljena u Splitu 1979. godine, kada je bio šef međunarodnog press centra Mediteranskih igara, kao i članstvo u Rotary Clubu Subotica, Savezu sportskih novinara Jugoslavije i Nezavisnom drustvu novinara Vojvodine.

Živojin Inić je bio i autor više desetina sportskih monografija i publikacija, poput Knjige o Spartaku, o fudbalskom klubu Spartak, i Lučonoše jugoslovenskog fudbala objavljenoj povodom 100 godina fudbalskog kluba Bačka.

Dobitnik je mnogih novinarskih nagrada i priznanja, a najponosniji je bio na priznanja Bokserskog saveza Jugoslavije za najboljeg izveštača sa bokserskih mečeva i Zlatno pero Vojvodine. Grad Subotica ga nikada nije nagradio.

Iako vrlo bistrog uma, telo mu nije dozvolilo da dočeka izdavanje poslednje knjige Suton, u kojoj je sam autor o sebi napisao:

"Kada se jedan osamdesetsedmogodišnjak, uz sve i trostruki otac, petostruki deda i trostruki pradeda prihvati pera pa i prvi put upusti u avanturu stvaranja književnog dela, onda se izraz ludak čini manje uvredljivim od reči čudak. Tako Živojin Inić, penzionisani sportski novinar, bez bojazni da ga podjednako nepristojna reč uvrnut može povrediti, postaje simbol neumerenog optimizma i mladalačkog neumerenog ega".