Ruž za usne jedna od prvih stvari koju bi žene ponele na pusto ostrvo

Jedna studija koju je sprovela kompanija "CoverGirl" pokazala je u kolikoj je meri šminka važna ženama. Kompanija je ispitala 1.000 žena starijih od 45 godina u Sjedinjenim Američkim Državama i rezultati su bili prilično zanimljivi.

Čak 65 odsto žena napravi više od jednog selfija pre nego što ga objavi na društvenim mrežama, dok je čak 59 odsto žena reklo kako se oseća lepo u svom prirodnom izdanju. Ipak, jedan od najzanimljivijih podataka je da 43 odsto žena na pustom ostrvu ne bi mogle živeti bez ruža za usne. Iako biste pomislili kako bi na pustom ostrvu ženama bile neophodnije šibice, krema za sunčanje ili nož, to očigledno nisu prioriteti.

Inače, reč ruž dolazi od francuske reči "rouge", što znači crveno i zapravo je sve do druge polovine dvadesetog veka bio definisan isključivo nijansama crvene.

Već su žene u drevnoj civilizaciji doline Inda koristile svojevrsni ruž za usne dobijen od usitnjenog poludragog kamenja, a Egipćanke su ga izvlačile iz posebne vrste algi i mešale boju s jodom i bromom, što je dovodilo do teških bolesti. Kleopatra je svoj ruž pravila od drobljenih mrava, koji su bogati prirodnim crvenilom, a za sjaj je dodavala blještavu supstancu iz ribljih krljušti.

Tokom zlatne ere islamske civilizacije andaluzijski kozmetičar Abu al-Qasim az-Zahraw izumeo je kruti ruž koji je bio i parfimisan i oblikovan u posebnim kalupima. U srednjevjekovnoj Evropi crkva je zabranila ruževe za usne koji su predstavljeni kao "utelovljenje Sotone" i "kozmetika za prostitutke".

Ruž je počeo da stiče popularnost u Engleskoj u 16. veku zahvaljujući kraljici Elizabeti I koja je uvela stil belih lica i izrazito crvenih usana koje su u to vreme bile obojene mešavinom pčelinjeg voska i crvenila dobijenog iz biljaka. Prvi ruž u tubi proizveden je 1870. godine i, iako već odavno zaboravljen, nosio je naziv "Ne m'oubliez pas" (u prevodu "Ne zaboravi me").

Godine 1952. ruž je prvi put reklamiran u novinama u kampanji pod nazivom "Fire & Ice".